Wederom een verslagje vanuit Montenegro. Vorige week hebben we de hele week doorgebracht op een super leuke camping aan de rand van de zwembad-blauwe-adriatische-zee. Wel relaxed om na veel heen en weer gereis even een paar dagen nergens heen te hoeven en alleen van de tent naar het strand en terug te hoeven lopen:)

Afgelopen donderdag besloten we het avontuur weer op te zoeken en vertrokken we weer naar Montenegro om naar het 'Durmitor National Parc' in het noorden te gaan. Om 12 uur 's nachts kwamen we in Podgorica aan en van daar konden we nog snel de bus naar het Noorden van Montenegro nemen. Anni (met haar geweldige gave om waar dan ook na 2 min. in slaap te vallen) viel in slaap en ik was wakker om te zien waar we eruit moesten. Het zou 1,5 duren naar kolasin waar we eruit wilden, maar na 2 uur was de bus nog altijd niet gestopt en ik meende bordjes te hebben gezien met 'kolasin', maar vond het wel best, want de bus was warm en de buschauffeur zou wel stoppen, dacht ik... Na 2,5 uur belsoot ik toch maar eens te vragen, en de chauffeur zei: 'wait 10 min.' Na 20 min. stopte de bus bij een verlaten motel in the middle of nowhere. De chauffeur zei dat we Kolasin allang voorbij waren en dat hij niet had geweten dat we daar uit moesten. Hij zou wel een oplossing bedenken, maar eerst moesten we maar koffie met hem gaan drinken. Dus wij dronken koffie met de 2 buschauffeurs terwijl onze medereizigers zich af vroegen waarom we zolang stopten..

Uiteindelijk regelden ze met de enige andere man die koffie zat te drinken in het motel dat we met hem mee terug konden rijden naar Kolasin. Dus zo vertrokken we in een mini-busje met hem en 6 andere Servische mannen weer terug. Erg gezellig! Hij dropte ons aan de rand van Kolasin en daar stonden we om 3 uur 's nachts. We zochten het busstation op waar de bus naar Durmitor zou vertrekken en vervolgens zochten we een plek om te slapen. We kwamen uit bij een omheind grasveldje naast een mooi hotel, waar Anni heerlijk 3 uur heeft geslapen en ik mijn tas probeerde schoon te maken, waar de douchegel in ontploft was.. Om 6 uur gingen we terug naar het busstation en daar was het plotseling druk. Het busstation waarvan we 's nachts dachten dat het misschien wel niet meer in gebruik was had plotseling een koffielokaaltje, een informatiepunt en een soort winkeltje. Niemand kon Engels, maar door woord, gebaar en schrift kwamen we te weten hoelaat de bus vertrok: 8:15. We besloten de tijd te doden in de koffielokaaltje en dit was een ware belevenis. Op tafel stond een bakje met een ei, dat je echt kon eten, toen een local op gegeven moment een ei begon te pellen en in een keer doorslikte. Het hele lokaaltje zag blauw van de rook en tijdens een plotselinge regenbui viel de stroom plotseling uit, maar niemand leek daar erg in te hebben. Ondertussen genoot iedereen van de wonderbaarlijke koffie (wat later Turkse koffie bleek te zijn..), wat meer een soort vloeibare cafeine was en een aantal glaasjes wodka, om de dag weer door te kunnen.

Na dit ochtendritueel besloten we niet naar Durmitor te gaan, omdat het weer niet veel beloofde en onze tent bij de minste regen waarschijnlijk in elkaar stort. Waarop we een kamer zochten en hier een nachtje bleven om onze slaap in te halen. De kamer is echt supermooi en schoon en het was geweldig om eindelijk weer eens in een bed te slapen. Anni sliep weer in 2 min. want zij had thee gedronken, maar ik lag de eerste 2 uur wakker, nog altijd onder invloed van de wonderbaarlijke Turkse koffie...

Vannacht vertrekken we weer naar Servie, om meteen door te gaan naar Kosovo. Van daaruit gaan we naar Macedonie en tot slot Griekenland. Nog 10 dagen te gaan..Ben benieuwd!